Tweet
Die blauwgele kippen zoals ons Mus. Ze zijn echt geweldig, zo super lief en aanhankelijk.
Maar bovenal zijn het slopers en super grote rakkers.
Zo lag ik gisteren weer in een deuk.
Gizmo, de amazone heeft een nieuwe speelplek boven op haar hok en ook Mus, de blauwgele ara heeft een nieuwe ladder en nog wat extra sloophout.
Eigenlijk hebben ze dus beiden hun eigen speelparadijs, gemaakt op hun eigen maat en hun eigen bek.
Maar voor Mus ziet het gras elders altijd groener op een ander.
Tijl de kakariki is allang niet meer bang als hij in zijn hokje zit en Mus land er boven op, hij weet dat hij veilig zit.
Maar Gizmo, die kleine stoere dame verdedigt haar speelplaatsje. Tja, ze weet natuurlijk als geen ander dat als Mus 2 seconden haar gang kan gaan, er van het speelparadijs van Gizmo niks heel blijft, want al die blokjes, takken en stokken heeft ons Mus in No Time gesloopt.
Maar goed, dappere Gizmo speelt dan wel met haar leven, want 1 felle kap van Mus haar bek en we mogen nog blij zijn als we dan nog naar de VA kunnen gaan.
Enfin om een lang verhaal verhaal kort te maken, Mus weet dat ze wel even op het hok mag, maar als wij zeggen dat ze terug naar hok moet, dan moet ze ook onmiddellijk die vleugels open klappen en weer naar haar hok vliegen.
Gisteren had Mus er echt een zware kop in en ze had absoluut geen zin om naar haar eigen hok te vliegen. Toen ik recht stond wist ze hoe laat het was, en meteen vloog ze weer naar haar hok.
Maar ja, je noemt Mus of niet, dus even later weer naar Gizmo toe, die was behoorlijk gestresseerd en viel Mus aan. Mus kapte terug. Ach het is meer dreigen dan wat anders, maar we keuren het niet goed, dus ik "Mus op uw kot" en Mus bleef zitten, keek naar me en liet een schaterende lach horen.
Ik moest dus zelf mijn lach inhouden en ikke recht. Mus opstappen, en dat deed ze dan ook meteen.
Dus even straffen en in uw hok, deurtjes dicht en ik draaide me om.
En dan lig je in een deuk want dan hoor je van in het hok roepen, "Doeme, trut, doeme, trut" waarna ze maar gewoon ging eten en toen ze zag dat er boontjes in haar bakje lagen klonk weer die schaterende lach en "hahahhaha, lekker, mmmmmmm lekker, lekker cola, mmmmm hahahahhaa"
En dan weet je waarom je een blauw-gele ara in huis hebt en waarom je zo ontzettend veel van haar houd.
Op 28 mei wordt ze 12. In september kwam ze bij ons als lieve zelfstandige kleine meid.
Maar wat hebben we samen al niet allemaal beleefd.
Maar bovenal zijn het slopers en super grote rakkers.
Zo lag ik gisteren weer in een deuk.
Gizmo, de amazone heeft een nieuwe speelplek boven op haar hok en ook Mus, de blauwgele ara heeft een nieuwe ladder en nog wat extra sloophout.
Eigenlijk hebben ze dus beiden hun eigen speelparadijs, gemaakt op hun eigen maat en hun eigen bek.
Maar voor Mus ziet het gras elders altijd groener op een ander.
Tijl de kakariki is allang niet meer bang als hij in zijn hokje zit en Mus land er boven op, hij weet dat hij veilig zit.
Maar Gizmo, die kleine stoere dame verdedigt haar speelplaatsje. Tja, ze weet natuurlijk als geen ander dat als Mus 2 seconden haar gang kan gaan, er van het speelparadijs van Gizmo niks heel blijft, want al die blokjes, takken en stokken heeft ons Mus in No Time gesloopt.
Maar goed, dappere Gizmo speelt dan wel met haar leven, want 1 felle kap van Mus haar bek en we mogen nog blij zijn als we dan nog naar de VA kunnen gaan.
Enfin om een lang verhaal verhaal kort te maken, Mus weet dat ze wel even op het hok mag, maar als wij zeggen dat ze terug naar hok moet, dan moet ze ook onmiddellijk die vleugels open klappen en weer naar haar hok vliegen.
Gisteren had Mus er echt een zware kop in en ze had absoluut geen zin om naar haar eigen hok te vliegen. Toen ik recht stond wist ze hoe laat het was, en meteen vloog ze weer naar haar hok.
Maar ja, je noemt Mus of niet, dus even later weer naar Gizmo toe, die was behoorlijk gestresseerd en viel Mus aan. Mus kapte terug. Ach het is meer dreigen dan wat anders, maar we keuren het niet goed, dus ik "Mus op uw kot" en Mus bleef zitten, keek naar me en liet een schaterende lach horen.
Ik moest dus zelf mijn lach inhouden en ikke recht. Mus opstappen, en dat deed ze dan ook meteen.
Dus even straffen en in uw hok, deurtjes dicht en ik draaide me om.
En dan lig je in een deuk want dan hoor je van in het hok roepen, "Doeme, trut, doeme, trut" waarna ze maar gewoon ging eten en toen ze zag dat er boontjes in haar bakje lagen klonk weer die schaterende lach en "hahahhaha, lekker, mmmmmmm lekker, lekker cola, mmmmm hahahahhaa"
En dan weet je waarom je een blauw-gele ara in huis hebt en waarom je zo ontzettend veel van haar houd.
Op 28 mei wordt ze 12. In september kwam ze bij ons als lieve zelfstandige kleine meid.
Maar wat hebben we samen al niet allemaal beleefd.
Comment