Tweet
Koko, toen hij bij ons kwam in 2005 was hij reeds een zieke vogel. Een leven geleefd in een keuken met kettingrokers, in een heel erg vieze, vuile en kleine kooi.
Toch was hij een vrolijke vogel die in de auto al vrolijk riep dat hij Koko noemde en Haloooowww kwetterde.
Aspergilose was het verdict en de VA vreesde het ergste. Na longzakjes zwaar aangetast, penisje ingekapselt, kortom, zijn hele lijfje zat vol afschuwelijke ziekte.
Opgeven was niet aan ons besteed, we zouden hem er door krijgen, hem desnoods vergiftigen met een overdosis medicatie, alles of niets dus.
En ja, we wonnen. Koko was dood, doodziek, maar hij had de aspergilose overwonnen. En stilletjes aan sterkte Koko aan, en werd hij een heerlijke vogel. Een schat waar we ontzettend van genoten hebben.
Dit is de 1e foto van in 2005 toen Koko bij ons kwam wonen.
2005-07-24_09.06.16.jpg
2005-09-17_13.08.59.jpg
De jaren gingen voorbij, vol rozengeur en geluk. Door de zwaar aangetaste longetjes van Koko had hij wel snel ademnood. Daarom werd iedereen die naar sigarettenrook stonk of die parfum gebruikte de deur gewezen. Wie op bezoek wilde komen kende de voorwaarde. Alles voor Koko.
Ook qua badproducten, poetsproducten, wasproducten werd angstvallig geroken of het kon voor Koko. Hij was het waard.
2007-05-02_17.56.39.jpg
En toen kreeg hij een attack, kon zijn vleugels helemaal niet meer open'krijgen en had nog meer ademproblemen. Maar ook hier herstelde hij van, al zou hij nooit meer dezelfde vrolijke vogel worden die hij altijd was geweest.
En nu opeens brak de aspergilose weer door. Ondanks de dagelijkse verzorging en angstvallige poetsbeurten. Maar we wisten dat de ziekte eens weer kon overwinnen.
Koko was door zijn attack al fel verzwakt en toen we weer voor de keuze stonden om de zware strijd aan te gaan met die klote ziekte, was de beslissing snel genomen.
Dit kon ik mijn "Rooie rattenkop" niet meer aandoen, en we hebben Koko op een heel humane manier laten inslapen, in mijn armen, een laatste blik op mij gericht, is hij begonnen aan zijn laatste reis naar de regenboogbrug.
Dit zijn de laatste foto's, genomen de dag voor we afscheid namen van hem.
2017-04-13 07.49.58.jpg
2017-04-13 07.50.21.jpg
Koko is nu 2 dagen overleden, maar wat een leegte, wat een gemis, wat doet het ontzettend pijn.
Ook de andere vogels missen hem ontzettend, al is Mus vandaag al wel weer wat spraakzamer.
Ook Happy, onze boxer mist Koko ontzettend, zij waren als 2 handen op 1 buik, onafscheidelijk.
Koko is gecremeerd en zal uitgestrooid worden op de weide waar ook onze andere honden (en vrienden van Koko) liggen. Zo zijn ze weer verenigd. Normaal cremeren zij geen vogels, maar in dit geval wilden ze wel een uitzondering maken omdat er al zoveel honden van ons liggen.
Koko, slechts 23 jaar mocht je worden, veel veel te jong.
Maar vergeten doen we je nooit meer, je leeft voor altijd verder in ons hart en in al die mooie herinneringen.
Jij was altijd de 1e die, elke ochtend weer heel vrolijk "Goeiemorgen" riep, je Koekoek, Halooowww en je rokershoest staan voor altijd in ons geheugen gegrift.
Je kusjes, je was zo lief en groomde me steeds weer, ik voel nu nog je tongetje in mijn nek, ik zie nog steeds die grote bek die mijn ogen en mijn oren kwam poetsen.
Koko, wat was je een figuur. Iedereen die je kende hield van je.
Het was een vreselijk moeilijke beslissing die we namen, maar wel een beslissing uit Liefde.
Rust zacht lieve schat, mijn rooie rakker, ik hou van jou, ik hou ontzettend veel van jou.
Toch was hij een vrolijke vogel die in de auto al vrolijk riep dat hij Koko noemde en Haloooowww kwetterde.
Aspergilose was het verdict en de VA vreesde het ergste. Na longzakjes zwaar aangetast, penisje ingekapselt, kortom, zijn hele lijfje zat vol afschuwelijke ziekte.
Opgeven was niet aan ons besteed, we zouden hem er door krijgen, hem desnoods vergiftigen met een overdosis medicatie, alles of niets dus.
En ja, we wonnen. Koko was dood, doodziek, maar hij had de aspergilose overwonnen. En stilletjes aan sterkte Koko aan, en werd hij een heerlijke vogel. Een schat waar we ontzettend van genoten hebben.
Dit is de 1e foto van in 2005 toen Koko bij ons kwam wonen.
2005-07-24_09.06.16.jpg
2005-09-17_13.08.59.jpg
De jaren gingen voorbij, vol rozengeur en geluk. Door de zwaar aangetaste longetjes van Koko had hij wel snel ademnood. Daarom werd iedereen die naar sigarettenrook stonk of die parfum gebruikte de deur gewezen. Wie op bezoek wilde komen kende de voorwaarde. Alles voor Koko.
Ook qua badproducten, poetsproducten, wasproducten werd angstvallig geroken of het kon voor Koko. Hij was het waard.
2007-05-02_17.56.39.jpg
En toen kreeg hij een attack, kon zijn vleugels helemaal niet meer open'krijgen en had nog meer ademproblemen. Maar ook hier herstelde hij van, al zou hij nooit meer dezelfde vrolijke vogel worden die hij altijd was geweest.
En nu opeens brak de aspergilose weer door. Ondanks de dagelijkse verzorging en angstvallige poetsbeurten. Maar we wisten dat de ziekte eens weer kon overwinnen.
Koko was door zijn attack al fel verzwakt en toen we weer voor de keuze stonden om de zware strijd aan te gaan met die klote ziekte, was de beslissing snel genomen.
Dit kon ik mijn "Rooie rattenkop" niet meer aandoen, en we hebben Koko op een heel humane manier laten inslapen, in mijn armen, een laatste blik op mij gericht, is hij begonnen aan zijn laatste reis naar de regenboogbrug.
Dit zijn de laatste foto's, genomen de dag voor we afscheid namen van hem.
2017-04-13 07.49.58.jpg
2017-04-13 07.50.21.jpg
Koko is nu 2 dagen overleden, maar wat een leegte, wat een gemis, wat doet het ontzettend pijn.
Ook de andere vogels missen hem ontzettend, al is Mus vandaag al wel weer wat spraakzamer.
Ook Happy, onze boxer mist Koko ontzettend, zij waren als 2 handen op 1 buik, onafscheidelijk.
Koko is gecremeerd en zal uitgestrooid worden op de weide waar ook onze andere honden (en vrienden van Koko) liggen. Zo zijn ze weer verenigd. Normaal cremeren zij geen vogels, maar in dit geval wilden ze wel een uitzondering maken omdat er al zoveel honden van ons liggen.
Koko, slechts 23 jaar mocht je worden, veel veel te jong.
Maar vergeten doen we je nooit meer, je leeft voor altijd verder in ons hart en in al die mooie herinneringen.
Jij was altijd de 1e die, elke ochtend weer heel vrolijk "Goeiemorgen" riep, je Koekoek, Halooowww en je rokershoest staan voor altijd in ons geheugen gegrift.
Je kusjes, je was zo lief en groomde me steeds weer, ik voel nu nog je tongetje in mijn nek, ik zie nog steeds die grote bek die mijn ogen en mijn oren kwam poetsen.
Koko, wat was je een figuur. Iedereen die je kende hield van je.
Het was een vreselijk moeilijke beslissing die we namen, maar wel een beslissing uit Liefde.
Rust zacht lieve schat, mijn rooie rakker, ik hou van jou, ik hou ontzettend veel van jou.
Comment