Tweet
Goedenavond,
Bij deze wil ik mij ook even voorstellen: Arthur.
In mijn jeugd heb ik lange denk ik wel 15 jaar een agapornis roseicollis gehad. Mijn opa had vroeger ooit een volière in de tuin met meerdere agaporniden. Helaas heeft hij ooit een keer per ongeluk de deur van de volière open laten staan, waardoor alle vogels, behalve één, de vrijheid zochten. De achtergebleven agapornis kreeg ik, mede door de verslechterende gezondheid van mijn opa destijds. De agapornis (Cococ genaamd) heeft zich in die 15 jaar erg aan mij gehecht en was naar mij toe ook heel tam. Ik heb er in ieder geval mooie herinneringen aan over gehouden. Dat ze eigenlijk beter in een koppeltje kunnen worden gehouden was mij nog niet bekend.
Na vele jaren geen vogels meer als huisdier te hebben gehad (behalve een kanarie die ik geërfd heb van mijn oma) begon het toch weer te kriebelen. Mijn vriendin en ik zaten al maanden de site van het dierenasiel in de gaten te houden. Ik ben van mening dat er veel mooie dieren in het asiel zitten, die een goed leven verdienen.
3 weken geleden zag ik een koppeltje agaporniden (Pino en Croky) staan op de site, en besloot deze te adopteren. Volgens het asiel waren het zwervers, dus was er totaal niets over bekend qua leeftijd pf waar ze vandaan kwamen.
We hebben ze een redelijk formaat kooi gegeven (hoewel een volière altijd fijner zou zijn) met veel speelgoed en materiaal om te slopen er in. We laten ze ook minimaal 3 à 4 uur per dag uit de kooi om te spelen en de vleugels te strekken.
Het is een mooi stel om te zien. Ze lijken het goed met elkaar te vinden. De blauwe (Pino) lijkt het meest gewend aan mensen. Pino durfde ook al vrij snel pitjes van je vinger te eten. Ook is hij/zij vrij rustig (voor een agaponis).
Croky lijkt echter wel wat problematischer te zijn. Hij/zij is iets terughoudender naar mij en mijn vriendin toe. Op zich is Croky niet meteen bang, hij vliegt niet snel weg als je langs hem heen loopt als hij uit de kooi is. Echter maakt Croky wel ontzettend veel lawaai. Dit varieert vaan een opgewonden/snel gepiep, tot aan overmatig schreeuwen. Ik heb niet de indruk dat het angst is, maar kan helaas niet duiden wat het wel is. Ik hoop dat we Croky de komende tijd wat rustiger kunnen krijgen, want het gekrijs is helaas het enige wat ons ontzettend tegenvalt. Dus hoop ik dat ik hier wellicht wat kan leren om ze wat rustiger/op hun gemak te krijgen. Ik vind het namelijk wel fascinerende, grappige en intelligente dieren.
(foto is genomen in het asiel)
Bij deze wil ik mij ook even voorstellen: Arthur.
In mijn jeugd heb ik lange denk ik wel 15 jaar een agapornis roseicollis gehad. Mijn opa had vroeger ooit een volière in de tuin met meerdere agaporniden. Helaas heeft hij ooit een keer per ongeluk de deur van de volière open laten staan, waardoor alle vogels, behalve één, de vrijheid zochten. De achtergebleven agapornis kreeg ik, mede door de verslechterende gezondheid van mijn opa destijds. De agapornis (Cococ genaamd) heeft zich in die 15 jaar erg aan mij gehecht en was naar mij toe ook heel tam. Ik heb er in ieder geval mooie herinneringen aan over gehouden. Dat ze eigenlijk beter in een koppeltje kunnen worden gehouden was mij nog niet bekend.
Na vele jaren geen vogels meer als huisdier te hebben gehad (behalve een kanarie die ik geërfd heb van mijn oma) begon het toch weer te kriebelen. Mijn vriendin en ik zaten al maanden de site van het dierenasiel in de gaten te houden. Ik ben van mening dat er veel mooie dieren in het asiel zitten, die een goed leven verdienen.
3 weken geleden zag ik een koppeltje agaporniden (Pino en Croky) staan op de site, en besloot deze te adopteren. Volgens het asiel waren het zwervers, dus was er totaal niets over bekend qua leeftijd pf waar ze vandaan kwamen.
We hebben ze een redelijk formaat kooi gegeven (hoewel een volière altijd fijner zou zijn) met veel speelgoed en materiaal om te slopen er in. We laten ze ook minimaal 3 à 4 uur per dag uit de kooi om te spelen en de vleugels te strekken.
Het is een mooi stel om te zien. Ze lijken het goed met elkaar te vinden. De blauwe (Pino) lijkt het meest gewend aan mensen. Pino durfde ook al vrij snel pitjes van je vinger te eten. Ook is hij/zij vrij rustig (voor een agaponis).
Croky lijkt echter wel wat problematischer te zijn. Hij/zij is iets terughoudender naar mij en mijn vriendin toe. Op zich is Croky niet meteen bang, hij vliegt niet snel weg als je langs hem heen loopt als hij uit de kooi is. Echter maakt Croky wel ontzettend veel lawaai. Dit varieert vaan een opgewonden/snel gepiep, tot aan overmatig schreeuwen. Ik heb niet de indruk dat het angst is, maar kan helaas niet duiden wat het wel is. Ik hoop dat we Croky de komende tijd wat rustiger kunnen krijgen, want het gekrijs is helaas het enige wat ons ontzettend tegenvalt. Dus hoop ik dat ik hier wellicht wat kan leren om ze wat rustiger/op hun gemak te krijgen. Ik vind het namelijk wel fascinerende, grappige en intelligente dieren.
(foto is genomen in het asiel)
Comment