ik ben helemaal gelukkig.
Gisteren is Hermine geweest. Wat een heerlijk mens en wat een rust. Ze had de vogels compleet overtuigd dat ze konden opstappen en dat er niets eng aan was. Hierdoor durfde ik het ook. En gisteravond zonder haar Kiki ook oplaten stappen en op mijn schoot gezet, tv kijken. Dit was best een overwinning. Hij zat wel al die tijd met z'n vleugels te wapperen.
Kaatje is een verhaal apart. Zij is nog niets gewend, is door Kiki opgevoed en niet door mensen. Ik was bang dat ik zoveel stress zou geven dat ik bij angstige kreten stopte met mijn pogingen om haar aan mijn handen te laten wennen. Hermine heeft me laten zien dat je soms toch even verder moet gaan, anders leert ze het nooit. Ze moet ervaringen opdoen. Kaatje was hierna niet lang van slag en is ook nog geknipt. Ze kan nu niet meer wegvliegen.

Vanmorgen als eerste Kiki van de kooi oplaten stappen. Ik was toch weer een beetje bang. Heb van Hermine een tip gehad om van een huishoudhandschoen de wijsvinger en duim met huidkleurige pleister flink te omwikkelen. Deze gewoon op tafel te leggen zodat het niet eng is. Dus mijn vingertje om gedaan en ja hoor, eerst bijten en toen toch maar opgestapt. Rondjes door het huis gelopen, zijn pootje vastgehouden met m'n "duim" op de aanrecht gezet, koffie ingeschonken en hem op mijn knie gezet. Nu zit hij naast me op de rugleuning van de stoel te brabbelen.

Kaatje net ook van de kooi afgepakt, dat wilde ze echt niet, schreeuwde als een mager varken maar daar heb ik geen aandacht aan besteed. Opnieuw mijn "vinger"weer tegen haar borst aangeduwd en ja, ze stapje op. dus uitbundig met mijn stem beloond en rondjes door het huis gelopen. Bij Kaatje mag ik haar pootjes of iets anders niet aanraken, maar ik heb er hele goede hoop op dat ik over een paar weken met beide naar buiten kan.