Tweet
Crisis momentje met Coni gehad... ik heb er een blog over geschreven en wilde het hier met jullie delen. Misschien dat anderen er iets aan hebben! En aanvullingen of verbeteringen zijn ook altijd welkom natuurlijk. Ik ben geen expert. ^^
Wat moet je doen wanneer je papegaai iets doet wat écht niet mag, bijvoorbeeld omdat het gevaarlijk voor hem of andere gezinsleden is? Vandaag moest ik daar razendsnel een antwoord op bedenken, want Coni had de zijkant van de parkietenkooi ontdekt.
In mijn bezorgdheid om de kwetsbare parkietjes had ik hem een paar keer, tegen zijn zin in, van de kooi af gehaald. Dit resulteerde in een boze Coni, en iedere keer als ik met mijn hand te dichtbij kwam wanneer hij aan de kooi hing, beet hij. Rico, mijn brutaalste parkietje, was inmiddels ook boos geworden omdat haar kooi steeds beklommen werd door zo'n groot beest. Ze pikte tegen het tralies en haar voerbakje om Coni duidelijk te maken dat het háár kooi was. Coni schrok daarvan en reageerde zich wederom op mij af.. auw. Crisis dus.
Ik moest een manier bedenken om Coni veilig van de parkietenkooi te halen, zonder dat het steeds een gevecht zou gaan worden. Want dat zou onze band natuurlijk niet ten goede komen. Wat ik eerst probeerde is hem van de kooi op een opstapstok te laten stappen. Zodra hij dat deed, beloonde ik hem met een stukje appel (zijn favoriet). En toen het een paar gelukt was, legde ik de opstapstok weg en vroeg Coni om op mijn hand te stappen. Ik maakte steeds hele langzame bewegingen zodat hij zich niet bedreigd voelde. Ook dat ging goed, totdat hij me op een gegeven moment negeerde en weer driftig begon te klimmen. Zijn aandacht kreeg ik duidelijk niet meer, en daarom liep ik maar even weg (zonder de parkieten uit het oog te verliezen). Dat haalde hem uit zijn concentratie, want hij vindt het nooit leuk om alleen gelaten te worden. En toen ik terug kwam, besloot hij toch maar om op te stappen, waarna hij trots begon te kletsen met een stukje appel in zijn snavel.
De rest van de dag heb ik hem een beetje afgeleid en uit de buurt van de parkietenkooi gehouden. En als hij er toch weer naar toe ging, kon ik hem er zonder problemen vanaf halen. Zonder dat hij gestrest raakte of zich bedreigd voelde. Zonder dat ik gebeten werd. En dat is een fijn idee.
Ik kan me voorstellen andere mensen in vergelijkbare situaties terecht zijn gekomen, waarbij de enige optie soms lijkt om je papegaai zo snel mogelijk, op welke manier dan ook, ergens vandaan te halen. En soms is het ook even niet anders. Maar voor de lange termijn (als je papegaai ergens steeds naar terug blijft gaan), is deze methode een stuk fijner voor alle partijen!
Wat moet je doen wanneer je papegaai iets doet wat écht niet mag, bijvoorbeeld omdat het gevaarlijk voor hem of andere gezinsleden is? Vandaag moest ik daar razendsnel een antwoord op bedenken, want Coni had de zijkant van de parkietenkooi ontdekt.
In mijn bezorgdheid om de kwetsbare parkietjes had ik hem een paar keer, tegen zijn zin in, van de kooi af gehaald. Dit resulteerde in een boze Coni, en iedere keer als ik met mijn hand te dichtbij kwam wanneer hij aan de kooi hing, beet hij. Rico, mijn brutaalste parkietje, was inmiddels ook boos geworden omdat haar kooi steeds beklommen werd door zo'n groot beest. Ze pikte tegen het tralies en haar voerbakje om Coni duidelijk te maken dat het háár kooi was. Coni schrok daarvan en reageerde zich wederom op mij af.. auw. Crisis dus.
Ik moest een manier bedenken om Coni veilig van de parkietenkooi te halen, zonder dat het steeds een gevecht zou gaan worden. Want dat zou onze band natuurlijk niet ten goede komen. Wat ik eerst probeerde is hem van de kooi op een opstapstok te laten stappen. Zodra hij dat deed, beloonde ik hem met een stukje appel (zijn favoriet). En toen het een paar gelukt was, legde ik de opstapstok weg en vroeg Coni om op mijn hand te stappen. Ik maakte steeds hele langzame bewegingen zodat hij zich niet bedreigd voelde. Ook dat ging goed, totdat hij me op een gegeven moment negeerde en weer driftig begon te klimmen. Zijn aandacht kreeg ik duidelijk niet meer, en daarom liep ik maar even weg (zonder de parkieten uit het oog te verliezen). Dat haalde hem uit zijn concentratie, want hij vindt het nooit leuk om alleen gelaten te worden. En toen ik terug kwam, besloot hij toch maar om op te stappen, waarna hij trots begon te kletsen met een stukje appel in zijn snavel.
De rest van de dag heb ik hem een beetje afgeleid en uit de buurt van de parkietenkooi gehouden. En als hij er toch weer naar toe ging, kon ik hem er zonder problemen vanaf halen. Zonder dat hij gestrest raakte of zich bedreigd voelde. Zonder dat ik gebeten werd. En dat is een fijn idee.
Ik kan me voorstellen andere mensen in vergelijkbare situaties terecht zijn gekomen, waarbij de enige optie soms lijkt om je papegaai zo snel mogelijk, op welke manier dan ook, ergens vandaan te halen. En soms is het ook even niet anders. Maar voor de lange termijn (als je papegaai ergens steeds naar terug blijft gaan), is deze methode een stuk fijner voor alle partijen!
Comment